Wie in Workum vanaf de voormalige zeesluis naar het zuidwesten kijkt, ziet de vaarweg naar het IJsselmeer, it Soal, met aan de rechter oever een lange rij watersportbedrijven. Grote, lichtgrijze, rechthoekige blokkendozen met langs het water ligplaatsen voor grote polyester zeiljachten. Dat was honderd jaar geleden heel anders. Toen was de zeesluis een uitvalsbasis voor de zeilende vrachtvaart. Van hier vertrokken ook de grote palingaken van de vishandelaren uit Heeg, Gaastmeer en Workum naar Londen. Buiten de sluis was een vaargeul langs de dijk, it Soal, met rechts de buitendijkse waarden.

De oostwal van de Zuiderzee had veel last van verzanding van de haveningangen. De vloedstroom voerde zand uit de Noordzee aan, maar de ebstroom bracht het zand niet terug. Waar it Soal in de Zuiderzee uitmondde, stond door verzanding slechts een meter water. De vaarweg naar Workum was alleen bevaarbaar voor ondiepe schepen. Hoe anders is het nu. De afgelopen decennia hebben ook in Workum een economische voorspoed gebracht die zich laat uitmeten in harde euro's. Die welvaart werd mogelijk door het oude landschap te vernietigen. Er is hier duidelijk geen sprake van alleen maar vooruitgang, maar ook van achteruitgang, van verlies. De economische winst van watersport bedrijven laat zich echter uitbetalen, terwijl de schoonheid die wij menen te beleven aan dat oude landschap van weleer een subjectieve indruk is. Een subjectief gevoel, zonder algemene waarde, zonder klinkende munt. Wat telt, is geld, maar het verlies blijft knagen.